Op reis met Naomi: "het leven is nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn"
Zo, die eerste week zit erop. En wat een week is het geweest! Ik ben letterlijk alle kanten op gegaan, er zijn veel emoties voorbij gekomen die van links naar rechts en van onder naar boven gaan. En het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn, dus ik ga ook de andere kant met jullie delen. Mijn motto is immers ‘we hoeven ons nergens voor te schamen’. Daarbij houd ik van open- en eerlijkheid en transparantie.
Rij ik woensdag vrolijk uit Amsterdam om naar Alphen te gaan, omdat ik op donderdag samen met mijn vriendin Eliana een promovideo voor mezelf op zou nemen, word ik woensdag avond ziek… Súper balen of course! Mijn afspraken voor donderdag en vrijdag afgezegd en in plaats daarvan heb ik lekker veel geslapen, veel vitamientjes tot me genomen en goed voor mezelf gezorgd. Dat is immers wat ik voel dat mijn lichaam nodig heeft en daarnaast ken ik mijn lichaam goed genoeg om te weten wat ze nodig heeft.
Dit weekend zou ik coachen tijdens de NLP master opleiding in Rotterdam, maar ook deze heb ik helaas moeten afzeggen. Daar waar ik vorig jaar gewoon op dit moment wél aan het coachen zou zijn, zit ik nu ‘verplicht’ thuis. En, ik ben nooit blij om ziek te zijn en vind het ook niet leuk om me te voelen zoals ik me voel, maar! Sinds een jaar daag ik mezelf áltijd uit om in vervelende/niet leuke situaties mijzelf de volgende vraag stellen: ‘stel je voor, dit is een cadeautje, wat zou het je dan willen geven?’
Nederland, het land van diversiteit
En daar ben ik mee aan de slag gegaan. Ik heb een heleboel emoties ervaren de afgelopen dagen. Mensen die te pas en te onpas en vooral ongevraagd hun mening geven en mij opleggen en haast verplichten om zo’n test te gaan doen… Ik had het gevoel dat mijn keuzevrijheid me afgenomen werd, door mijn omgeving! En dat in Nederland, een land waarin we vrij zouden moeten kunnen spreken en vrij zouden moeten kunnen bepalen wat goed voor ons is.
In mijn ogen is dat waar Nederland voor staat. Een multiculturele samenleving, waar íedereen welkom is. Van alle komaf, met alle geloofsovertuigingen en het maakt niet uit of je nu wit/blank, geel/groen, zwart/bruin, man/vrouw, transgender of genderloos bent/kiest te zijn, het kan en mag hier állemaal. En ik zal je zeggen, ik ben er tróts op. Ik vind het geweldig dat we in ons kleine landje zo ontzettend veel diversiteit huishouden. Ik vind het prachtig. Het is niet voor niets dat ik graag dit backpackavontuur door eigen land aan ga. Er zijn zoveel lieve mensen, zóveel!
Maar in dit prachtige land waar we ons vrij zouden moeten voelen en waar we vrij zouden moeten kunnen spreken, heb ik toch het gevoel ervaren alsof mijn keuzevrijheid en mijn stem mij ontnomen werden. Dit omdat er een bepaalde angstcultuur gecreëerd is. En ik ga hier niet lopen haten, integendeel. Ik geloof namelijk dat alles liefde is en dat veel ontstaat vanuit een liefdevolle en positieve intentie. Dat houdt ook in dat er keuzes van bovenaf gemaakt worden voor ons, door mensen die dit ook nog nooit hebben meegemaakt. Die niet weten wat ze moeten doen en die hun uiterste best doen om ons te beschermen met wat - in hun ogen - goed voor ons zou zijn.
Rozengeur en maneschijn
En dit is een stuk waar ik graag wat dieper met jullie allemaal op in wil ga. Want naast het feit dat ik er natuurlijk ontzettend van baal dat mijn reis nu even stilstaat, gaat de rest van de wereld gewoon door. Ik ben - zoals je hebt kunnen lezen - 27 jaar, en over 3 maandjes mag ik de prachtige leeftijd van 28 aantikken. Hooray! Dit betekent dan ook dat ik al bijna 28 jaar met mezelf leef, alle emoties heb ervaren die ik heb ervaren, ontelbare keren (keihard) op m’n smoeltje ben gegaan, om hier vervolgens genadeloos van te leren en met volle moed weer op te staan en verder te gaan. Ik heb intense hoogtepunten, maar ook hele diepe en donkere dalen gekend.
Ik ben veel alleen geweest en heb mij vaak en veel alleen gevoeld. Maar no sad stories, want ik ben dankbaar voor alles wat ik ben tegenkomen in mijn leven, including the good ánd the bad. En alles wat ik heb meegemaakt in mijn leven heeft mij tot de persoon gemaakt die ik nu ben. Een krachtige vrouw, die weet wat ze wil, daar keihard voor vecht en bovenal: Ik ken mijzelf. In and out. Ik ken mijn licht en ik ken mijn donker. En zij gaan hand in hand met elkaar. Uiteraard niet altijd, want zoals ik eerder schreef, het leven is nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn.
Dan kom ik nu graag tot mijn punt dat ik met je wil delen. Hóe kan het zo zijn dat er mensen - die mij helemaal niet kennen - voor mij denken te kunnen bepalen wat goed voor mij is? Hóe kan het zo zijn dat er mensen zijn - nogmaals, die mij helemaal niet kennen - die voor mij bepalen dat ik niet in staat zou zijn om zélf te bepalen wat ik nodig heb? Wanneer ik dit nodig heb? Hoe kan het zo zijn dat er voor zóveel mensen één en hetzelfde advies geldt? We zijn met zóveel! En we zijn allemaal anders…
Let me tell you something, ik ben volledig in staat om naar mijn eigen lichaam te luisteren. Ik ben volledig in staat om mijn verantwoordelijkheid te nemen en neem deze ook. Ik blijf ‘thuis’, ik heb veel geslapen, heb extra goed voor mezelf gezorgd. En uiteindelijk…. Na het zóveelste berichtje over die test besloot ik…. oké, jullie je zin…. ik ga die test wel doen.
En die test doe ik vooral voor een ander. Vind ik het zelf een fijn idee om dingen uit te sluiten? Of course. Maar ik kan vandaag een test doen, dinsdag de uitslag krijgen dat ik negatief ben, om het vervolgens op woensdag op te lopen. Er heerst griep, ik bén gezond en ben bijna nooit ziek. Dus nee, er gaan bij mij precies 0 alarmbellen af wanneer ik dan wel een keertje ziek ben. Maar een test doen tegen mijn zin in, alleen voor het creëren van een fijn en veilig gevoel voor een ander, voelt voor mij óók niet goed.
Mindset
De dame die ik aan de lijn had voor het maken van een afspraak heb ik nog wat meer vragen gesteld. En één van de adviezen die mij deed schrikken luidt als volgt: ‘Blijf binnen! Blijf binnen!’. Sinds wanneer is dit goed voor een mens? Ik durf mijzelf een sterk persoon te noemen, zowel mentaal als fysiek. En daarnaast ben ik rete nieuwsgierig én houd ik van onderzoeken. En dat heb ik gedaan.
Drie dagen lang ben ik binnen geweest, ben ik binnen gebleven. En ik refereer nog even terug; met mijn mindset zit het góed! En damn, die shit is no good for me! En ik spreek hier weer voor mezelf, want ik kan niet oordelen voor/over een ander. Mijn ego begint harder te schreeuwen, ik moet harder werken aan mijn mindset. Ik ben sneller geïrriteerd, ga veel te veel nadenken én doomdenken. Ik ervaar en voel dingen die ik tot deze dagen geleden niet (meer) heb ervaren. En met drie ‘verplichte’ dagen thuis ontstaat er een mentale interne strijd. Ik kan mij zomaar zo voorstellen dat als dit voor mij een paar jaar geleden zou zijn geweest en ik dus een totáál andere mindset had dan nu, dat ik nu ook niet zo confident deze blog zou schrijven en dat ik mij héul anders zou voelen.
Dus kom ik weer terug op mijn levensvraag die ik vaak aan mezelf stel: ‘stel je voor, dit is een cadeautje, wat zou het je dan willen geven?’ En het antwoord daarop is het volgende: tijd met mezelf, extra tijd met mezelf, extra tijd om in mijn fijne boek te lezen (De ontembare vrouw), tijd om te bedenken wat het me zou willen leren: ‘speak out and speak up’ en dat is dus precies wat ik nu doe.
Vanuit liefde, zonder haat
Nogmaals, ik doe dit vanuit liefde, zonder haat en zonder het wijzen van mijn vinger, want ik geloof niet in die praktijken, ook al heb ook ik mij hier schuldig aangemaakt in het verleden. Dit is míjn ervaring, míjn gevoel. Dit is hoe ík het ervaar en hoe ík ernaar kijk. Dat hoeft niets te zeggen over iemand anders, maar ik nodig je wél heel graag en met heel veel liefde uit om zélf na te denken. Om vóór jezelf na te denken en zélf beslissingen te maken vanuit de kennis die jij over jezelf hebt vergaard in elke dag dat je bestaat. Jíj weet het állerbest wat goed is voor jou en wat je nodig hebt. En natuurlijk staat voorop dat een ieder zijn en haar verantwoordelijkheid neemt, no doubt about that. Maar ik hoop dat een ieder van ons dat vóór 2020 ook al deed en dit ná 2020 ook blijft doen.
Ik ga zo lekker een stukje lopen. Volgens de richtlijnen en volgens de mensen die ik gesproken heb omtrent ‘de test’ moet ik verplicht binnen blijven, maar ik luister liever naar waar mijn lichaam om vraagt: vitamine, fresh air, fysieke beweging, fysieke inspanning, gezond eten, rust, veel thee en water. Want lieve mensen, dit is toch iets wat we gewoon nodig hebben?
En ondertussen is mijn test uitslag er aaaaaaaaand I am negative. Dus wanneer ik helemaal beter ben ga ik mijn reis voortzetten en ik verwacht dat dat volgende week zal zijn! Dus in het kader van ‘wat heeft het mij opgeleverd?’ Zeker en veilig verder kunnen met mijn reis en andere mensen een fijn en veilig gevoel kunnen geven.
Dus houd me in de gaten, want er gaan super toffe dingen aankomen! Ik hoop dat je genoten hebt van mijn blog, dat je het als een toegevoegde waarde mag zien én ontvangen, op welke manier dat voor jou dan ook zou mogen zijn. Heel veel liefs van mij en wederom; dankjewel voor je tijd, je support en je liefde. Ik ben dankbaar! Enjoy our day!
Naomi Zoutman (27) doet dingen graag net even iets anders. Toen ze haar tijdelijke woning uit moest, maakte ze dan ook niet de gebruikelijke keuze om een andere woning te zoeken. In plaats daarvan besloot de Alphense het avontuur met beide handen aan te grijpen: ze trekt backpackend door Nederland en deelt haar avonturen en ervaringen via Alphens.nl. Haar hele verhaal lees je hier. Alle blogs en vlogs van Naomi vind je hier.
Volg Naomi ook op Instagram en Facebook, waar ze regelmatig zal posten over haar ervaringen. Weet jij een adres waar Naomi een paar dagen zou kunnen verblijven? Laat het haar dan weten!
